Widziałem już większość filmów Kolskiego i stwierdzić muszę, że największe wrażenie wywarła właśnie Wenecja, być może jestem zbyt świeżo po seansie, ale piszę to, co odczułem.
Fenomenalne zdjęcia, kolory, a często ich brak tam, gdzie tego było potrzeba, sam ruch kamery w kilku ujęciach po prostu hipnotyzuje, dobrze zsynchronizowana muzyka, wszystko to sprawia, że przekaz filmu jest bardzo ekspresyjny i mocno działa na wrażliwego widza.
No i ten świat dzieciństwa, pomimo ogólnej tragedii żyje, rozwija się i funkcjonuje autonomicznie od ponurej rzeczywistości. Paradoksalnie to tam dzieci odnajdują szczęście i nadzieję, ale równie dobrze staje się azylem dla dorosłych.
Cieszmy się, że w natłoku "superprodukcji" mamy ciągle do czynienia z takimi osobami, które realizują swoje marzenia i pomysły.
Jak dla mnie Kolski jest coraz lepszy i coraz bardziej perfekcyjny w tym co robi. Aż się boję myśleć, jak będzie wyglądał jego nowszy film :-)